Woda sodowa jest obecnie raczej pojęciem historycznym. Nazywano tak kiedyś wodę sztucznie nasycaną dwutlenkiem węgla. Około roku 1750 roku Francuz Jean Veanel zaczął nasycać wodę dwutlenkiem węgla otrzymywanym z sody i kwasu. Stąd przyjęła się nazwa "woda sodowa" dla określenia wody z bąbelkami. Nie ma ona jednak nic wspólnego z zawartością sodu w takiej wodzie, bo go tam w zasadzie nie ma.

Z chemicznego punktu widzenia woda sodowa jest kwasem węglowym. W smaku jest rzeczywiście bardzo lekko kwaśna aczkolwiek trudno powiedzieć, czy jej smak wynika z odczynu roztworu czy też jest to wrażenie wynikające z drażnienia jamy ustnej wydzielajacym się z wody wolnym dwutlenkiem węgla. Inne nazwy wody sodowej to woda gazowana lub woda stołowa. Typowa woda sodowa jest wytwarzana z ujęcia nie zawierającego szczególnych własności wody i jako taka wyparta została przez wody gazowane pochodzące ze źródeł wody mineralnej.

Uważa się, że woda gazowana lepiej gasi pragnienie niż woda niegazowana. Ma to związek z dwutlenkiem węgla, którym nasyca się wodę. Powoduje on jej musowanie, co w czasie picia daje złudzenie chłodu i orzeźwienia.